Make it count

Hee allemaal!

Eindelijk kan ik weer eens wat van me laten horen! Na een tijdje rond zoeken en rond vragen heeft een ontzettend aardige vrouw me geholpen een internetcafé op te sporen. Het is hier nu ongeveer 35 graden en echt bloed heet! ik zal verder gaan met mijn verhaal.Onlangs hebben we Oostenrijk, Slowakije, Hongarije, Slovenië en Kroatië voorbij gevaren. De eerste cruise was tot aan wenen. De grootste groep mensen ging van boord en een nieuwe lading kwam erbij. Het betekende ook mijn laatste dag in de luxe cabine. Sommige collega’s stapten in Wenen over op een andere cruise of gingen op vakantie. Ik kreeg er dus ook nieuwe collega’s bij, terwijl ik net aan ze gewent begon te raken. Mijn restaurantmanager ging ook voor een paar dagen weg en nam Daniela het van hem over. Met haar kan ik het beste mee vinden in het restaurant. Ze is 29 jaar en verloofd met de kok, ze heeft een aantal jaar op Texel gewerkt en kent dus ook een beetje Nederlands. Wat best handig is, want elke avond krijg ik huiswerk mee om het menu uit mijn hoofd te leren en ik niet alle Engelse betennissen weet, zij mij altijd wel een handje wilt helpen. De mannen in het restaurant beginnen ook aan me gewent te raken en willen me dolgraag Belgrado laten zien, voetbal wedstrijdjes spelen en me de wals leren dansen. Dat zit dus wel goed hier. 19 augustus hadden we captain’s farwell dinner, en moest ik me weer in mijn speciale pakje wringen. Het was een lange avond en had die middag dus lekker even geslapen. Het is een ritme waar ik aan gewent begin te raken. Ik heb te horen gekregen dat ik op 24 September 12 dagen vrij heb en ik dus naar huis kan. Ik wilde eigenlijk mijn vakantie dagen overslaan en doorwerken waardoor ik een maand eerder thuis kon komen. Dat leek mij fijner nu je aan het ritme gewent bent geraakt en er dus tegenaan gaat. Maar de hotelmanager wilde ons echt niet voor zo lang laten werken. Nu zal ik thuis weer bijkomen en uiteindelijk weer op nieuw moeten beginnen aan het ritme van hier. Ik dacht dat de ochtenden het makkelijkst zouden zijn omdat ik altijd vroeg opsta en de avonden zwaar, maar dat valt nog mee. Dat komt doordat in de ochtend niet zoveel te doen is en je dus heel moe begint te voelen. In de avond is het juist heel druk en hard doorwerken en dan begin ik pas wakker te worden. De muziek in het restaurant is trouwens om gek van te worden, het is natuurlijk op de oudere mensen gericht en zijn van die klassieke nummers en constant hetzelfde. Na de lunch tijdens de set up van de tafels herkende ik een nummer dat in de film Titanic voorkwam. Het is het nummer wanneer Jack bij de rijke mensen mag komen dineren en een speech houd met als doel: to make each day count. En afgelopen dagen heb ik me onbewust bezig gehouden met hoeveel geluk ik mag hebben met het leven dat ik heb. De mensen hier kunnen niet doen wat ze graag willen, Daniella heeft economie gestudeerd, maar is in de horeca beland. Andere zijn goed in sport, zingen of het bespelen van een instrument. En in plaats van de dingen te doen waar ze goed in zijn of willen, werken ze zich in het zweet op een schip met een salaris waar wij ons bed niet voor uit komen. Mijn collega’s vroegen me wat mijn toekomst plannen zijn. Ik vertel de ze dat ik landen af wil reizen om de wereld te zien, mensen te ontmoeten en om ervaring op te doen, ze reageren allemaal zo enthousiast en vinden het geweldig dat ik zo een kans heb. Ik realiseer me ook steeds meer hoe erg je nu van de tijd die je hebt moet genieten en alles moet pakken wat je pakken kunt. Dat heeft mij hier dus vooral de ogen geopend. Er is één man op dit schip die echt op iedereen een glimlach kan toveren. Het is een geweldige man, waar ik echt van wil weten wat voor pillen hij slikt, want zo vrolijk en zo spontaan als hem wil ik ook oud worden. Ondanks de vele werk uurtjes en korte slaap, heb ik het prima naar mijn zin, de mensen zijn echt tof en proberen er het beste van te maken. De gasten was het enige waar ik een beetje tegenop keek maar er zitten zulke leuke mensen tussen. Natuurlijk ook minder leuke, die alleen maar kunnen zeuren of een beetje vergeetachtig zijn. Wat wel heel erg vervelend is, want dan kom je met een kop koffie aan en dan zeggen ze dat ze thee hebben besteld. Ik ben nog meer vreemde vogels tegen gekomen, zoals een vrouw die zich de hele 12 dagen nog niet één keer heeft gewassen en haar haar met 1 spuitbus per dag volgooit, waardoor je allemaal witte schilvers ziet zitten, ze stinkt heel erg en ze begint uit het niets hele verhalen te vertellen. Bij haar moeten we ook bij elk gerecht opnieuw vertellen wat we haar serveren: Hu?? What is this?? What is this?? Dan hebben we ook nog een andere vrouw die samen met haar ouders is, zij zelf is denk al iets van 40 jaar, en was aan het huilen omdat ze haar moeder niet kon vinden. Dan hebben we nog één handtastelijke man die ons graag nakijkt en eventjes aanraakt. Verder zijn er ook een aantal mensen die ik ga missen, ik heb goede gesprekken gehad met een man waarvan ik zei dat hij een mooie camera had. De mensen zitten boordevol met verhalen en willen ze kennelijk graag allemaal kwijt. Over hun werk, over hun reizen, over hun familie. Dan hebben we nog China town, daar zit een jongetje bij van denk ik Björn zijn leeftijd en die vind het nogal leuk om mij te laten schrikken wanneer ik met vol beladen borden loop. Maar volgens mij verveelde hij zich een beetje, want wat moet zo een kind op een boot vol met bejaarde. Sommige mensen doen me denken aan tekenfiguurtjes en een kok doet me heel erg denken aan de ober in de film ‘Catch Me if You Can’, een lange slunger die Tom Hanks een tip geeft wanneer hij probeert achter te komen wie de geldoplichter is. We hebben ook een nieuwe chef in de keuken, het is een Duitser en echt heel erg dik. Hij praat Engels met een heel erg Duits accent, waardoor ik automatisch Duits tegen hem begin te praten. Hij heeft mij trouwens een dagelijks klusje gegeven, om elke dag een kop groene thee te komen brengen. En hij eindigt elke zin met een Duitse ja: “every morning I want a cup of green tea from you, ja.’ Ik zal het eigenlijk op moeten nemen en het op internet zetten, want het is echt grappig om te horen. Ik moet nog tot Roemenië in het restaurant staan en daarna ga ik de housekeeping in, waar ik echt tegenop kijk. Je hebt er wel veel vrije uren, waardoor ik veel vaker op het internet kan of de steden kan bekijken, dat is wel erg lekker. Alleen het werk dat je moet doen is 3 keer niks. Daphne kwam afgelopen week bij mij in het restaurant helpen, maar die heeft op 22 augustus het schip verlaten. Ze had afgelopen jaar een zware operatie aan haar knie en het werk werd te zwaar waardoor je amper kon lopen en haar knie kennelijk weer helemaal kapot was. Ik moet namelijk elke keer een trap op en af lopen wanneer ik naar de keuken wil. De trap heeft 13 treden en is best steil. Ik ben al 3 keer bijna naar beneden gedonderd en elke dag bid ik dat het daar bij blijft en niet straks met een gebroken been thuis kom. Ik ben nu trouwens naar de echt hutten verhuist en heb de receptioniste als roommate. Ze is erg netjes en ik durf echt niks vuil te maken of iets rond laten slingeren. Ze is getrouwd met een sailor, maar die is naar een ander schip geplaatst. Ik zit boven op het stapelbed en gedraag me zo goed mogelijk. Ik heb al een aantal dingen fout gedaan, zoals de deur niet zacht genoeg dicht gedaan. Ik ben niet zo moeilijk, ik heb mijn oordoppen en mijn ooglapje en doe alsof ik niks hoor. Maar toch hoor ik alle series die ze aan het luisteren is. Ik begin trouwens elke ochtend altijd eerder dan haar en dan probeer ik zo zachtjes mogelijk uit mijn bed te komen zonder lawaai, maar dat gaat me ook niet altijd goed af. Ik ken trouwens ook niemand die een uur eerder uit haar bed gaat voor haar haar. Echt waar, ze is een uur bezig met haar haar. Ze föhnt pluk voor pluk haar haar en ik doe alsof ik niks hoor met mijn fel oranje gekleurde oordoppen. Maar ik vind het verder allemaal prima en ze is verder ontzettend aardig, ze houd alleen van regeltjes en van perfect gestylt haar. De jongens hier vinden het ook geweldig om Nederlands te leren en elke keer als ik ze zie begroeten ze me met: Goedemorgen lekker ding, hoe gaat het met jou? Ze kunnen alleen de ‘g’ niet echt uitspreken, maar het klinkt erg grappig. Iedereen noemt mij hier trouwens Lizzie, want Liset vinden ze moeilijk en het klinkt dan meer als Lisa of Lisè. Daarnaast noemen ze me ook wel eens Heidi of blondie, Maria korporsova (of zoiets) de tennisster in ieder geval. Ik schijn ook op een of andere Roemeens model te lijken, want die wiebelt ook altijd zo met haar haar. En een vent noemt me steeds Britney en vraagt elke keer of ik een paar Britney dansjes wil doen. Pas hebben we ook nog een loading dag gehad. Dan worden alle producten naar binnen gebracht en dat gaat als volgt: de voorste pakt een doos wijn en loopt naar het magazijn de tweede ook, en de derde etc. die blijven dan op hun plek staan achter elkaar en de volgende geven de dozen door. Uiteindelijk ontstaat er een enorm lange rij kriskras door het schip met al het soort personeel die dozen of kisten door aan het geven zijn. Gratis dagje fitness kan ik je zeggen. Ik kan zo eigenlijk nog verhalen door blijven schrijven, maar ik denk dat ik die voor de volgende keer bewaar! Iedereen bedankt voor jullie reacties en blijf ze geven, want het is erg fijn om te lezen:D

Groetjes en ahoy,
Liset